Waarom haat huilende mensen op t.v.? Zussen, vrienden en ouders met enorme spijt van iets wat ze niet helemaal hebben onthouden. Met mijn kiezen op elkaar blijf ik kijken. De aftiteling rolt over hun vochtige gezichten. In slow-motion glijden die langs elkaar. Hoe kunnen ze zich zo laten gaan? Nog wel voor de camera!
Hoe voelde dat ook alweer?
De schokkende schouders, dichtgeknepen ogen en brandende tranen die opeens over je wangen je mond in liepen. Zout, smaakte dat. En gedachten waren er niet bij. Het was ongecontroleerd. In golven. Misschien was er tussendoor steeds een eenvoudige gedachte die de volgende golf op gang bracht. Maar hoe begon het eigenlijk? Was het dezelfde druk in mijn borstkas? Het steeg naar mijn keel tot het onhoudbaar was en het gewoon gebeurde. Dat mechanisme begrijp je op dat moment niet.
Jaloezie, dat is wat ik nu voel.