Vanochtend werd weer bij de bushalte aangesproken door de dame die altijd alles vertelt wat er in haar opkomt. Je zou denken dat ze in zichzelf praat. Tenminste, als ze je niet recht in de ogen zou aankijken. Je bent ook geneigd antwoord te geven, maar meer dan "hmm" krijg je er niet tussen.

Vanochtend moest het me toch van het hart: "Ik heb met u te doen mevrouw."

Ze keek verrast."Bedoelt u de lekkage? De studieschuld van mijn zoon? Dat de spareribs uit de bonus zijn? Of mijn natte haar?"

"Nee ik bedoel: ik kan nooit bedenken waarover ik kan praten. Wat dat betreft benijd ik u. Maar andersom lijkt me zwaarder: als je niet kunt nadenken zonder te praten, tegen wie dan ook."

Ze keek me giftig aan en draaide zich met een ruk om. Op dit moment krijgt de conducteur te horen dat je tegenwoordig niet eens meer gezellig een praatje kunt maken. Hij zegt "hmm" en loopt snel door.

Loesje even het zwijgen opgelegd  Sommige mensen zwijgen  en wanneer ze dan wat zeggen, is het iets heel zinnigs. Iets wat je zo op een tegeltje zou kunnen zetten. 

Ik praat soms uit zenuwachtigheid en ik denk dan hardop. Noem iets en ik ratel. Thuis of in vertrouwd gezelschap ben ik juist stil. Of ik zing voor mijn dieren. 

Maar ik hou van mensen die ook echt goed kunnen luisteren. Met interesse. Zo krijg ik de gelegenheid om mezelf te verassen met wat ik hardop denk. Omdat het dan vaak over onderwerpen gaat waar ik zelf nog niet op was gekomen. Loesje neemt dit gerucht klakkeloos over  joh zijn de spareribs uit de bonus anyway ik weet ook zelden wat ik moet zeggen
behalve als ik bij de bushalte sta
dan ben ik niet te houden
ik denk dat het de omgeving issprakeloos ben ik van jou