tja, ik zou best wel iets kunnen schrijven, maar dat ga ik toch maar nie doe. Want als je iets schrijft, dan kun je daar niets meer aan veranderen, dus laat ik alles maar in m'n hoofd zitten, zodat het voortdurend geperfectioniseerd wordt, onfeilbaar, onraakbaar, ben ik, in mijn hoofd...
Overlaatst had ik het weer,...en tegenwoordig gaat het als maar beter, maar ook steeds meer bewuster, en dat kan gevaarlijk zijn...ik kan het best overweg met mezelf, ik en mij, is als armworstelen met je eigen arm.
Nooit gedacht dat wandelingetjes met de hond zo verhelderend konden zijn, waauw, de ware inhoud van het mysterie is dat je gedwongen wordt jezelf beter te leren kennen. Ja, tegenwoordig lukt het me al onophoudelijk eindeloze monologen te houden, als een soort reddingsboei, om de chaotische hoop gekrawittel in m'n hooft geen kans te geven, me te verwarren.
Het is zoals automatisch schilderen, daarom kan ik het ook niet als er iemand anders bij is; je zei daar ergens iets van 'dat je niet uit je woorden komt als je plots je eigen stemgeluid hoort'...dat is nou net wat mij ook steeds overkomt, tenzij ik alleen ben, maar daar heeft niemand iets aan, of misschien wel. Jij bent nie de enige die het doorheeft, die het allemaal soms o zo doorzichtig vind, het plan.
ohm ja, JOCHEM; er moesten er meer zijn zoals jij, alhoewel
|
|
