als je 1 ding hebt waarvan je helemaal gek zou worden als je het verliest en dat verliezen vind echt plaats, blijk je toch opeens veel opener te staan, daar je niets meer te verliezen hebt, althans niets zo pijnlijk als wat je al verloren hebt.
ik liep door het park, mij zoals altijd bewust van de energieen om mij heen, maar plots kon ik die energie zien; golven, draaikolken, bollen en meer van dat spul. toen ik naar mijn handen keek zag ik mijn aura, dat gevuld was met straling die het meest leek op elektriciteit die over mijn huid heenschoot. nou is het zo dat ik wel vaker vaagjes dergelijke dingen zie als ik heel erg moe ben en ik nu heel erg moe ben (heb vannacht ongeveer 2 uur slaap gehad, op een vloer waar zich godzijdank nog tapijt op bevond) maar vandaag was het duidelijk genoeg om het niet te kunnen ontkennen. het lijkt me verstandig eens te gaan slapen en te kijken wat hier van overblijft.
morgen is de meest verschrikkelijke dag van de week: zondag, in mijn geval staat dat momenteel voor een afschuwelijk kille, oneindige leegte die eenzaamheid heet. ik ben nog steeds ongelukkig en ik mis mieke soms zo erg dat ik zou willen schreeuwen, tegen iets of iemand die daar iets aan kan doen. het is meestal net een droom; het volledig besef wordt niet in mijn hoofd toegelaten, tot ik haar zie en dan versplinter ik.
maar nu wijk ik af van een onderwerp dat ik al beeindigd had en ik schrijf daar in principe al genoeg over (mocht je het hier (te) veel vinden zou je mijn notitieboekjes eens moeten lezen) en misschien moet ik proberen het er niet meer constant over te hebben (alsof dat lukt)
ik ga nu toch echt pitten.
|
|
