ik dacht dat het niet meer erger kon worden, maar nu is alles nog zwarter dan het al was. ze heet me verlaten en is verliefd op een van mijn beste vrienden. nog geen 5 dagen is het uit en ze slaapt al bij hem. WAT IS ER IN GODSNAAM GEBEURD? we waren zo perfect, geen mens in mijn omgeving die zich er niet over verbaasde, geen mens die wilde geloven dat we ooit uit elkaar zouden raken. en die afstand. ik zag haar vandaag weer, maar ze zet een schild voor me op, alsof ze probeerd zo min mogelijk van mijn pijn te zien. ik geloof best dat het voor haar ook moeilijk is, mij te zien lijden, maar ze is verdomme verliefd op iemand anders, wat zij voelt kan niet meer dan een stipje zijn vergeleken bij wat ik voel. ik was al gebroken, nu ben ik helemaal kapot. ik wil dit niet, ik wil deze pijn niet, want ik kan hem niet verdragen. al mijn kracht, al mijn lust in dit leven, al die dingen die ik mooi vind, het is allemaal gebroken. ik ben geen schaduw meer van wat ik ooit was. ik ben helemaal kapot. helemaal kapot. en in de tussentijd schieten beelden door mijn hoofd, van hoe ze nu waarschijnlijk aan het kussen zijn. zij heeft het moeilijk hij troost haar. tegen mij zegt hij dat hij niet weet of hij verliefd is, maar het lukt hem niet te verbergen dat hij dat wel is. haar volle liefde is binnen enkele weken omgevormd tot ijs, totaal tot stilstand gebracht. ik snap niet eens dat ze het kan, ik herken haar niet eens meer. wat is er toch gebeurd? ik voel me zo zwart en koud dat ik voor mijn gevoel liever dood zou zijn, al was het maar om een einde te maken aan de pijn. mijn God wat doet het pijn. ik weet wel dat ik geen dood moet wensen, maar voor mijn gevoel... ik word helemaal gek, ik kan niet meer.
...ik kan echt niet meer...
maar ik moet. ik kan me niet bewegen, kan niet praten, kan niet schreeuwen. ongeveer 2 uur geleden was ik totaal verlamd van pijn. nooit had ik gedacht dat ze me ooit nog zo de rug toe zou keren. en ze wil niets van me horen, als ik wat zeg, sluit ze me buiten. geen zin hierin. ik moet afstand nemen, maar sommige dingen moet ik kwijt. nu is het allemaal zo hevig geworden dat ik haar ik die afstand wel moet nemen, anders word ik gek. ze heeft me kapotgemaakt, en 2 maanden geleden zou ze zich zoiets niet eens in haar hoofd gehaald hebben. het is allemaal teveel, zo veel teveel en in de tussentijd heeft mijn moeder een zeer agressieve vorm van huidkanker. niet te behandelen, alleen weg te snijden. ik ben door het lint, ik lig aan diggelen en kan er niets meer tegen doen, ik draai helemaal door. er is niets meer dan pijn, alsof de wereld niet bestaat, maar slechts alle pijn binnenin mij. ik ben zo kapot...
sorry dat ik dit allemaal tegen jullie loop aan te spuien, maar het moet me van het hart. geef maar even geen nuchtere raad, want er is momenteel niets meer dat zin heeft voor mij, op wijze woorden na. al zullen zelfs die geen greintje wegnemen van de hel waar ik nu doorheen ga. deze negatieve uitspattingen sieren deze site niet, maar ik moet kwijt wat ik op mijn hart heb en dat is alleen maar razende waanzin. er is niets van mij over, niets. en niemand kan me helpen...
|
|
