Gisteravond zat
zoals ik wel vaker doe, met een glas aan mijn oor
naar de buurman
te luisteren. Woensdags is hij meestal alleen, maar dan is er altijd
nog wat te horen.
Dit keer hoorde ik niets. Helemaal niets. Vreemd
was dat. Ongebruikelijk. Ik wist zeker dat hij thuis
was, want vanaf de straat had ik zijn licht
zien branden.
Een hele tijd
bleef het stil. Mijn aandacht was al een beetje verslapt toen ik plotseling
een heftig geschuur hoorde. Heel hard, alsof hij twee stenen van een
hunebed op elkaar schoof. Die theorie verwierp ik snel en ik luisterde
gespannen verder.
Het geluid werd zachter en leek zich naar boven te verplaatsen. Toen
werd het weer stil. Heel stil. Heel lang. Omdat bovenaan de muur
misschien nog iets te horen was, besloot ik wat hoger te gaan luisteren.
En terwijl ik mijn glas
voorzichtig over de muur bewoog, merkte ik dat dat precies hetzelfde
geluid maakte! Snel hield ik me stil
en daar begon het weer aan de andere kant, harder dan ooit.
Toen weer die stilte. Heel, heel erg lang.
Spierpijn begon toe te slaan en de jeuk
aan mijn enkel werd steeds moeilijker te verdragen. Maar dit keer hield
ik vol. Na ongeveer een kwartier wachten (het kan korter zijn geweest,
maar zo had ik het ervaren)
hoorde ik weer wat. Het waren bekende
geluiden: het knakken van een gewricht, het kraken van de vloer, de
klik van het lichtknopje en het piepen van de deur.
Het was teleurstellend, maar ik moest ook maar eens naar bed.
Alles was weer normaal.
|